Pedagogika SKAUTOWA

Metoda skautowa praktykowana przez Skautów Europy opiera się na pedagogice Roberta Baden-Powella, wzbogaconej przez ojca Jacquesa Sevin (Francja), Jeana Corbisier (Belgia) oraz hrabię Mario di Carpegna (Włochy) w latach 20. XX wieku. Ma na celu rozwój dzieci i nastolatków poprzez grę i przygodę w otoczeniu przyrody oraz przyjęcie odpowiedzialności w grupie.

Skauting różnicuje sposob wychowania chłopców i dziewcząt, biorąc po uwagę ich charakterystyczne dla wieku potrzeby. Wychowanie odbywa się osobno w nurcie żeńskim i męskim, w trzech grupach wiekowych:

8 do 12 lat – wilczki
12 do 16 lat – harcerki i harcerze
od 17 lat – przewodniczki i wędrownicy

Wszystkie aktywności zaplanowane są w ten sposób, żeby pomóc młodej osobie rozwijać się w pięciu obszarach, tradycyjnie nazywanymi „pięcioma celami skautingu”:

Zdrowie – relacja ze swoim ciałem. Dziecko musi nauczyć się je rozwijać i chronić. W tym celu, poznaje zasady bezpieczeństwa, higieny i pierwszej pomocy.
Charakter – relacja z samym sobą. Poprzez wysiłek, dziecko uczy się, czym jest wola; poprzez mniejsze i większe zadania wykonywane dla dobra wspólnoty, uczy się czym jest odpowiedzialność.
Zmysł praktyczny – relacja ze światem. Dziecko musi być w stanie przetworzyć zasoby i dary przyrody w taki sposób, żeby skorzystać z nich bez ich niszczenia.
Służba – relacja z innymi. Dziecko uczy się służyć bez otrzymania czegoś w zamian. Wykonując codzienny dobry uczynek daje innym trochę siebie, trochę swojego czasu; to zazwyczaj mały i spontaniczny czyn, ale wymagający wysiłku każdego dnia.
Bóg – relacja z Bogiem. Dziecko rozwija swoją miłość do Boga przez uczestniczenie w sakramentach, w czasie modlitwy z drużyną lub modlitwy indywidualnej.

Zgodnie z regułami skautingu, organizacja Skautów Europy opiera się na zasadach wzajemnej nauki i wolontariatu: w jednostkach nie ma nauczycieli ani etatowej kadry wychowawczej, ponieważ młodzi muszą uczyć się samodzielności – w każdej grupie najbardziej doświadczeni wspierają i uczą najmłodszych.